Communicatie of beter gezegd de afwezigheid van communicatie is een serieus probleem in Tanzania. Het probleem wordt volgens mij gecreeerd door het schoolsysteem. Kinderen gaan naar school om te luisteren, de leraar verteld en de kinderen luisteren. Er is geen interactie. Vragen mogen niet gesteld worden, en daarbij ben je wel gek als je een vraag steld want dat betekent dat je dom bent en alle andere kinderen gaan je uit zitten lachen. Antwoord geven op een vraag van de leraar is riskant want een verkeerd antwoord kan leiden tot een paar slagen met een stok. De leraar weet alles dus zit niet te wachten op op- of aanmerkingen, kritiek, suggesties of vragen die impliceren dat ie het niet goed heeft uitgelegd. Dit kan allemaal leiden tot een paar slagen met een stok. Omdat het onderwijs eenrichtingsverkeer is, is er geen ruimte voor discussie, creativiteit, innovatie, meningsvorming (laat staan meningsuiting) of enige andere vorm van expressie of communicatie.
Na 7 jaar lagere school en soms tot 6 jaar middelbare school is de verwachting dat mensen heel goed in staat zijn om te luisteren. Dat is immers het enige wat ze hebben moeten doen al die jaren. Maar niets is minder waar. Het is ongelooflijk hoe vaak er miscommunicatie ontstaat door dat mensen niet geluisterd hebben. Afspraken lopen in de soep, taxi chauffeurs die niet op komen dagen op de tijd die was afgesproken, verkeerde bestellingen bij winkels of ambachtsmensen. De lijst gaat maar door. Ik heb geen idee waar het door komt. Soms herhalen ze de boodschap, ze knikken, ja, ze hebben het begrepen en nee, uiteindelijk blijkt dus dat ze het niet begrepen hebben. Het is echt geen onwil of opzet, dat geloof ik niet. Ze zijn echt oprecht verbaasd en soms zelfs boos dat ik niet ben waar ik volgens hun had moeten zijn. Ze geloven echt dat wij zij denken is wat ik heb gezegd. Het ligt niet aan de taal want het gebeurt de Tanzanianen onder elkaar ook. Op de een of andere manier zijn ze niet in staat om te luisteren en dat te onthouden, ze onthouden iets wat al voorgeprogrammeerd zit in hun hoofd of wat zij eigenlijk willen dat de afspraak had moeten zijn. (zie verhaal: Paaslunch)
Omdat het onderwijssysteem al generaties lang hetzelfde is zie je dit communicatieprobleem bij alle generaties Tanzanianen. Ook de cultuur van respect (zie verhaal ‘cultuur’) heeft grote invloed op deze afwezigheid van communicatie. Dit leidt er dus ook toe dat ouders niet met hun kinderen communiceren. Het opvoeden bestaat voornamelijk uit straffen van ongewenst gedrag door te slaan. Ook hier is kritiek, suggesties of opmerkingen uit den boze. ‘Slachtoffers’ van gister worden de ‘daders’ van morgen.
Waar bestaat de communicatie uit tussen anderen dan de direkte familieleden? Voornamelijk groeten en de laatste roddels. Iedereen die je op straat tegen komt die je kent moet uitgebreid begroet worden en men besteed ongeveeer 5 tot 10 minuten om de ander te vertellen dat het goed met ze gaat, en met de familie, en de kinderen, en het werk, enz. enz. Het is niet de bedoeling dat je zegt dat het niet goed gaat. Verder roddel je nog een half uur over je buren en kennissen en dat was het dan. Mensen weten echt helemaal niets van elkaar. Ze noemen elkaar beste vrienden maar weten vaak de naam niet eens, en al helemaal niet wat voor werk ze doen, wat hun interesses zijn of enige ander relevante informatie wat in Nederland een vriend tot een vriend maakt. Veel onderwerpen zijn natuurlijk al zowiezo taboe gemaakt door de overheid, en veel onderwerpen zijn taboe gemaakt door de cultuur.
Echte gesprekken, over relevante zaken heb ik maar met heel weinig mensen en dan alleen nog maar omdat ik blijf aandringen om het er over te hebben. Langzamerhand krijg ik meer en meer respons en wat meningen los van meestal jonge mensen over de overheid, politiek, corruptie, cultuur en Tanzania in het algemeen. Het blijft voor hun een riskante onderneming.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten