Gaan we eigenlijk wel vooruit?: Paaslunch

Hallo allemaal,

Hier dan eindelijk een blog van mij. Het heeft even geduurd, ik weet het. Jullie kunnen Froukje bedanken voor het pleit om ook eens mee te doen met de 21e eeuw. Het helpt ook dat ze even heeft uitgelegd hoe dat nou moet... zo’n blog. Ik was jullie niet vergeten, ben te druk geweest met me een plek te geven in de jungle called Tanzania. Slecht excuus. Het probleem waar ik mee heb geworsteld is dat ik niet in staat ben om ‘happy stories’ te schrijven als ik die niet zie. Maar wat ik wel zie kan verkeerd worden opgepakt en gebruikt. Ik ga er op gokken dat de mensen die deze blog lezen in staat zijn om het te lezen zoals het bedoeld is: om een discussie te openen over hoe we de oplossingen kunnen vinden die ons in de afgelopen 60 jaar van ontwikkelingssamenwerking zijn ontgaan.

Eerst een kleine up-date van mijn omzwervingen:

Ja, ik ben nog steeds in Tanzania en (voor nu) gesetteld in Lushoto, in het noord-oosten van het land. Ik ben begonnen in Arusha als vrijwilliger voor een kleine Tanzaniaanse NGO die zich inzet voor mensen besmet met het HIV virus. Na 6 maanden ben ik gaan werken voor een Belgische NGO in Arusha, welke probeert om boeren uit de armoede te helpen. Ik kon me niet vinden in de manier waarop het kantoor werkte en ben daar na 6 maanden vertrokken. Eigenwijs als ik ben vond ik dat het anders en beter kon en heb een bedrijf mee opgezet waar ik de manager van ben: C3M-Consult en heb me gesetteld in Lushoto.

Waarom deze blog nu? Na bijna 3 jaar in Tanzania en mijn ervaringen in Rwanda, Kosovo en Uganda ben ik tot de conclusie gekomen dat de aannames waar ontwikkelingssamenwerking op is gebaseerd overboord moeten en we opnieuw aan de tekentafel moeten gaan zitten en een andere ingang vinden. Daar ben ik de afgelopen anderhalf jaar voornamelijk mee bezig geweest: een ander ingang vinden. Ik denk dat ik het gevonden heb maar het moet zich nog bewijzen.

Op het moment heb ik het gevoel dat ik een roepende in de woestijn ben omdat de expats die hier rondlopen vastgeroest zitten in ‘oude’ aannames en theorieen. Dus misschien moet ik het anders aanpakken en in Nederland beginnen bij mensen die niet al jaren als expat leven in Afrika. Vandaar dat ik jullie in Nederland hier mee ga lastig vallen.

Wordt dit een blog over arme zielige Afrikanen? Absoluut niet! De verhalen in deze blog gaan over de rol die Afrikanen in armoede zelf spelen in het leven dat ze leven. Het gaat over los laten wat ‘we’ denken over Afrikanen en het leven dat ze leiden en de realiteit willen zien en accepteren zodat er oplossingen kunnen worden gezocht voor de problemen die zichtbaar worden als je de moed hebt om je roze bril af te zetten en tegen de stroom in te roeien.

Ik ben waarschijnlijk nu al een deel van mijn lezers kwijt, maar ik hoop dat een aantal van jullie open staan voor andere ideeen en opinies en op zijn minst willen luisteren naar een ander geluid, of je het er nu helemaal mee eens bent of niet. Een discussie die op een ander niveau gevoerd wordt is alles wat ik wens. Niet voor mij maar voor al die mensen die ik dagelijks tegen kom en zoveel moeite moeten doen om hun hoofd boven water te houden.

Ik schrijf mijn verhalen niet om mensen te beschuldigen of aan te klagen, het zal misschien soms zo over komen maar dat is niet de bedoeling van deze blog. Het gaat er om dat er oplossingen gezocht worden en daar voor is het nodig om naar de realiteit te kijken, en ja, de waarheid kan soms hard aankomen. Maar zoals het gezegde gaat: ‘The truth will set you free’. Als het je soms te veel wordt, echt aan het eind van het verhaal komt een prins die de prinses wakker kust ‘and they live happy everafter’. Geduld. Jack mag er ook 24 uur over doen voordat de prins arriveert.

Wat gaat er zoal de revu passeren:

Tanzania a peaceful country: een mythe. Deel 1, 2 & 3

Cultuur

Swahili

Communicatie

Gedrag

Oorzakelijke verbanden

Gevolgen

Oplossingen

Andere issues:

Wat President Mkapa schreef 10 jaar geleden (in Engels)

Wat Tanzanianen nou echt van ons denken

Toeristen en Jack & Jacky

Pole pole Alex, dit is Tanzania

Time-Management

Paaslunch

Animal Farm

Nog even dit: de analyses die ik maak zijn niet gemaakt naar aanleiding van die ene voorval die ik beschrijf. Deze zijn ter illustratie. De analyses zijn gemaakt naar aanleiding van jaren van voorvallen, gesprekken met mensen en analyse van de media.

Groeten uit Lushoto,

Alex

23 mei 2011

Paaslunch

Froukje en ik besloten om Pasen gezellig samen te vieren. Op zaterdag zouden we laat in de middag naar een verjaardag van een vriendin gaan en van daar naar mijn huis om even lekker door te zakken. Het is donderdag en we zijn in de stad om dit en van allerlei te bespreken als ik wordt aangesproken door een man die wil dat we bij hem aan een tafeltje in een kroeg gaan zitten. Hij biedt ons wat te drinken aan en hij begint een heel (verwarrend) verhaal over zijn bedrijfje (camping en lunchplek) en hoe we kunnen samenwerken. Ik ken hem een beetje, hij is van een kerk hier die veel macht heeft in Lushoto en waar ik een week geleden een lift van kreeg van de stad naar huis.

Hij is behoorlijk aangeschoten inmiddels en niet helemaal te volgen en nodigt ons uit om met Pasen (gratis) een lunch uit te proberen. Bang dat we meegesleept worden naar een kerk besluiten we snel dat dat dan op zaterdag moet plaatsvinden. Dus spreken we met hem af dat we zaterdag zullen komen. Omdat ie aangeschoten is en ik sterk het gevoel heb dat hij echt wil dat we op zondag of maandag moeten komen (het was een Paaslunch) heb ik zeker 5 keer het woord ‘zaterdag’ gebruikt. ‘Dus dan komen we zaterdag.’ Hoe laat zullen we zaterdag komen?’ enzovoort. Uitgelegd dat we voor zondag en maandag een programma hadden en dat het dus alleen kan op zaterdag.

Op zaterdagochtend ga ik met een brommer-taxi naar de stad om samen met Froukje kadootjes en eten voor de avond te kopen. Op weg naar de stad zie ik die man lopen en hij roept: ‘Kesho.’ Ik vraag de chauffeur wat zei hij nou? Hij zegt ‘Kesho.’ Goed gehoord dus: morgen. In de stad probeer ik hem een paar keer te bellen maar ik krijg geen contact. Hij belt mij niet dus we eten maar in de stad. De volgende ochtend (zondag dus) zit ik koffie te drinken en krijg een SMS:

‘We hadden afgesproken dat jullie vandaag zouden komen lunchen, hoe laat komen jullie?‘

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Lushoto

Lushoto is de naam van een district in de regio Tanga in het noord-oosten van Tanzania en de naam van de ‘hoofdstad’ van het district. Het woord stad werkt steeds op mijn lachspieren want het is meer een dorp. Maar goed. Lushoto district is een prachtig gebied, het is een berg (West Usambara Mountain) met verschillende hoogtes (de Duitsers noemden het het Zwitserland van Tanzania) met een schitterende natuur (bossen, vogels, apen, vlinders en andere kleine dieren) met watervallen en mooie uitzichten van de berg op het laagland dat Lushoto district omringd.

Het is een vruchtbaar gebied en produceert groenten en fruit voor de grote steden in Tanzania. Het is ook een toeristen gebied voor voornamelijk backpackers die (soms dagen-) lange wandeltochten maken in het district. Omdat het hoog gelegen ligt (1400 – 2100 meter boven de zeespiegel) is de temperatuur gemiddeld tussen de 16 en 21 graden. Hoe hoger het gebied hoe kouder en in de winter (juli/augustus) kan het soms echt koud worden: op de hoogste bergen vriest het aan de grond. En ja, we hebben in Lushoto stad net zoveel regen als in Nederland. Maar dan met veel meer modder en onbegaanbare wegen.

De overgrote meerderheid van Lushoto district leeft onder de armoede grens van $1 per dag, gebaseerd op de gegevens die me door de overheid zijn gegeven (80% leeft van 500 TSh = $ 0,33). Of het klopt weet ik niet maar omdat de meerderheid leeft van wat ze verbouwen in de tuin zal het niet veel meer dan die ene dollar zijn. Elektriciteit is alleen toegankelijk voor een kleine groep mensen voornamelijk in de ‘stedelijke’ gebieden en dan alleen als het elektriciteitsbedrijf stroom levert. Sommige dagen lijken wel disco waarin de hele dag de stroom aan en uit gaat. Op sommige dagen blijft het gewoon helemaal weg. Water is een probleem omdat de weinige die aan het waternet van Lushoto stad zijn aangesloten voornamelijk water hebben in het regenseizoen. De rest van de bevolking van het district loopt dagelijks soms uren naar een waterbron om te water halen.

Omdat elektriciteit en gas duur zijn is de overgrote meerderheid afhankelijk van brandhout en houtskool om op te koken. Dit heeft grote gevolgen voor de natuur. Bossen verdwijnen en de regens komen onregelmatig wat het verbouwen van groenten een gecompliceerde bezigheid maakt. De hoge bevolkings druk in het district zorgt er ook voor dat stukken bos verdwijnen om plaats te maken voor huizen en groentetuinen met enorme erosie als gevolg. Verschillende malen zijn dorpen aan de voet van de berg bedolven onder modderstromen.

De mensen in het district zijn voornamelijk van de Sambaa clan en spreken Kisambaa. Hun tweede taal is Kiswahili, Engels wordt alleen gesproken door mensen met hoger onderwijs die deze taal ook gebruiken in hun werk zoals (een aantal) overheidswerkers en mensen in de toeristen industrie. De Wasambaa (naam van de mensen van de Sambaa clan) zijn heel traditioneel en nemen de culturele en traditionele praktijken heel serieus.